Więź matki z dzieckiem nienarodzonym

Emocje

Strach: doświadczenie dr Reinold’a

Dr Reinold badał więź matki z dzieckiem, jeszcze nienarodzonym. Grupa ciężarnych kobiet została poproszona o położenie się na brzuchu i leżenie nieruchomo przez 20-30 minut na stole pod ultrasonografem. To, czego dr Reinold im nie powiedział to to, że w takiej pozycji dziecko również się wycisza i leży spokojnie. Kiedy każde dziecko uspokoiło się, jego matce mówiono, że ultrasonograf wykazuje brak ruchów u dziecka. Przerażenie, jakie wywołała ta informacja było przewidywane i umyślne. Dr Reinold chciał zobaczyć jak szybko strach matki przeniesie się na dziecko i jak ono na to zareaguje. W każdym badanym przypadku reakcja była natychmiastowa: w ciągu kilku sekund po tym jak kobiety dowiedziały się, że ich dziecko leży bez ruchu, obraz na ultrasonografie zaczynał się ruszać. Żadnemu z tych dzieci nie groziło żadne niebezpieczeństwo, ale tak szybko jak wyczuły strach matek, zaczęły mocno kopać.

Najprawdopodobniej część ich reakcji była wynikiem wzrostu adrenaliny we krwi matki na skutek strasznej informacji dr Reinold’a, ale tylko część. Na innym poziomie te dzieci współodczuwały z matką.

Gniew

Gniew matki, powodujący produkcję hormonów, zalewa organizm dziecka powodując u niego zaniepokojenie i strach. Jej zachowanie i emocje również wpływają na dziecko. Prawie wszystko, co zdenerwuje ją, zdenerwuje również jego i równie szybko. Najnowsze badania pokazują, że w przeciągu dziesiątych części sekundy po pojawieniu się strachu, serce matki zaczyna znacznie przyspieszać, a serce dziecka uderza dwukrotnie częściej niż normalnie.

Odrzucenie emocjonalne

Przy urodzeniu Kristina była silna i zdrowa. Wtedy stało się coś dziwnego. Dzieci, które nawiązały więź ze swoimi matkami, niezmiennie obracały się ku matczynej piersi, natomiast Kristina nie. Za każdym razem, kiedy oferowano jej matczyną pierś, Kristina odwracała głowę. Na początku podejrzewano, że Kristina jest chora, ale kiedy pochłonęła butelkę sztucznego mleka na oddziale noworodkowym, uznano, że jej reakcja była czasowym zaburzeniem. Ale nie była. Następnego dnia Kristina została przeniesiona do pokoju swojej matki i znów odmówiła ssania piersi. Sytuacja powtarzała się kilkunastokrotnie.

Zaniepokojony, ale i zaciekawiony, lekarz zaproponował ciekawy eksperyment. O zaskakującym zachowaniu Kristiny powiedział innej swojej pacjentce, która zgodziła się spróbować nakarmić dziecko. Kiedy pielęgniarki przyniosły jej senną Kristinę, zamiast wzgardzić piersią kobiety, jak to robiła przy matce, Kristina chwyciła pierś i zaczęła z całych sił ssać. Zaskoczony jej reakcją lekarz odwiedził następnego dnia matkę Kristiny i opowiedział jej, co zaszło. „Jak się pani wydaje, dlaczego dziecko reaguje w ten sposób?” zapytał. Kobieta powiedziała, że nie wie. „Czy przebyła pani jakąś chorobę podczas ciąży?” zasugerował. „Nie, żadnej” odpowiedziała. Wtedy lekarz zapytał wprost „Czy chciała pani zajść w ciążę?” Kobieta spojrzała na niego i powiedziała „Nie, nie chciałam, chciałam aborcji. Mój mąż chciał dziecka. Dlatego urodziłam”.

Była boleśnie świadoma odrzucenia swojego macierzyństwa od bardzo dawna. Kristina odmówiła więzi ze swoją matką po urodzeniu, ponieważ jej matka odmówiła więzi z nią przed urodzeniem. Kristina była emocjonalnie wykluczona w łonie, pomimo zaledwie 4 dni życia była zdecydowana chronić siebie przed matką w każdy możliwy sposób.

Złość

Przyszłe matki, które wyzbyły się złości, mają zwykle krótsze i łatwiejsze porody. Ostatnie dowody wskazują, że wizualizacje są jednym z powszechnych i dobroczynnych sposobów dla kobiet w ciąży na poradzenie sobie z gniewem. Możemy jedynie spekulować na temat mechanizmów wpływających na te prenatalne marzenia. Być może są one rodzajem supersensorycznej komunikacji pochodzącej od dziecka.

Poród: przygotowania do naturalnego porodu poprzez wizualizacje

Rola dziecka 

W ciąży

Wydaje się w końcu, że możliwym jest, iż więź matki z dzieckiem powoduje, że płód ma częściową kontrolę nad ciążą i wyczuwa przyjazną atmosferę.  W niektórych przypadkach może on wycofywać swoje fizyczne wsparcie w wyniku czego krzywdzi siebie.

Po urodzeniu

Dietetycy, pediatrzy, psychiatrzy, pielęgniarki, położne, administracja szpitala – każdy, kto ma kontakt z ciężarną kobietą może się nauczyć większego wsparcia i pomocy, a mniej aplikowania rozwiązań medycznych na, w rzeczywistości, problemy emocjonalne. Ale ostatecznie sukces lub porażka zależy od samej kobiety. Więź matki z dzieckiem jest bardzo silna i musi ona przykładać większą uwagę do sygnałów, jakie wysyła ona dziecku i na sygnały, które dziecko wysyła jej. To wymaga wiedzy: wiedzy na temat informacji, które krążą między nimi. Wymaga to również chęci słuchania. Jej dziecko ma wiele do powiedzenia i powinno zostać wysłuchane.